به گزارش تابناک کهگیلویه و بویراحمد، دکتر سیاوش نریمان استادیار زبان و ادبیات فارسی-عرفانی به مناسبت میلاد امام علی (ع) و گرامیداشت روز پدر نوشت :
باسمه الحقِّ المُبینِ.
"به پاسِ امام علی-ع-روز پدر را ارج می نهیم"
سیزدهم ماه "رجب"،زادروزِ جامعِ سجایایِ عالیه و واجدِ خصالِ کامله:ناطق بالضَّاد،قرآن ناطق،کَرَّارِ غیر فرَّار،قتیلِ عدالت،نقطه باء باسم الله،میزان الحقِّ، ترجمان قرآن،سلسله جنبانِ ولایت و امامت،ممدوح اهلِ سنَّت،مکمِّل نبوَّت، مولود کعبه،یعسوب الدین،کُفوِ فاطمه الزهراء علی"ع"و روز خجسته "پدر"را تهنیت می گویم.
بدون هیچ پیش درآمدی، بدیهی ست بشر امروز بیش و پیش از هر چیزی به مشیِ رفتاری و سلوکِ کرداریِ مجسَّمه عدالت علی"ع"نیازمند است و تشنه جان.
واکاوی،بازشناسی و بازتبیین وجوهِ شخصیتی آن امام همام اگرچه ضرورتی ست انکارناپذیر اما تاسِّی و اقتدا به گفتمان و آموزه هایش،مهمتر است و گره گشایِ مصاعب و مصائبِ امروز بشریت.
راهِ برون رفت از بندِ ظلم،هدم،قتل و غارتِ انسان ها در اقصا نقاط جهانِ امروزی،توحُّش و تروریسم،تهدید بنیان خانواده،آسیب ها و آلام اجتماعی،پدیده شومِ جاهلیت مُدرن،دین گریزی و اخلاق ستیزی،اختلاس، فساد و تبعیض و هزاران بلای خانمانسوز دیگر، تمسُّک و اقبالِ بشرِ امروزی به منظومه فکری و هندسه معرفتی علی"ع"در کیمیایِ سعادت بخش بشریت،نهج البلاغه است و بس.
-خوشتر آن باشد که سرِّ دلبران-
-گفته آید در حدیثِ دیگران-
الغرض چه نیکو گفته است شاعر و نمایشنامه نویس شهیرِ مسیحی لبنانی"جرج جرداق" نویسنده کتابِ "صدای عدالت انسانی"در نعت و ستایش امام علی"ع" که گفته است:"ای دنیا،چه می شد همه توان خود را گِرد می آورده ای و در هر روزگاری"علی" را با آن قلب و امتیازاتش به عالم،عنایت می کردی".
بنابراین،نسخه درمان درد های ابناء بشر،التزام عملی به گفتار و رفتارِ "علی" توسطِ فرمانروایان و کارگزاران در عصرها و نسل هاست تا مردم،شهد عدالت را بچشند و از مفاسد و تبعات مترتبِ بر آن رهایی یابند.
در موخَّره این وجیزه به روان جاریِ پدرانِ رخ در نقابِ خاک کشیده نیز به عددِ نفوس و انفاس آفریدگان، گُل"فاتحه"و "یاسین"حواله می دهیم و یادشان را چون مستانِ نیمه شبِ،زمزمه می کنیم و ندا سر می دهیم که:
سلام بر گلواژه صبوری، نجابت و استقامت،تندیسِ هماره نستوه،همان آینه عاطفه و مهر،مردِ بسانِ صلابتِ کوه،باربردارِ سخت کوشِ خموش یعنی"پدر".
خداوند از ازل،"پدر" را به خلعت و ردایِ فاخرِ صبوری و قناعت،مُتحلِّی فرموده و مزیَّن تا این چنین به وجودِ ذی جودش مبتهج باشیم و مفتخر.
پدری که شمعِ وجودش را وقفِ گلهای خانه اش می کند و از سختی های روزگار دَم برنمی آوَرَد و این است ترجمانِ عینیِ ایثار جاودانی.
و این جان سروده هایم نیز برای امیربیان و سلطانِ بلامنازعِ کلام "علی" علیه السلام:
-علی،حقیقت و نه مجاز-
-مردی که دریا از دو دستش،وام دارد-
-از اوست گر هر پهلوانی نام دارد-
-مردی که از تمثیلِ شاعر،بی نیاز است-
-آری"علی"خود یک حقیقت،نی مجاز است-
-وقتی می آمد،یاس ها جان می گرفتند-
-از آسمانی روحِ باران می گرفتند-
-هر شب کسی در لابلای شب می آید-
- قفلِ دلِ بیچاره ای را می گشاید-
-شاید زِ یاسِ تشنه ای گیرد سراغی-
در کوفه کوری بر افروزد چراغی-
-عطر نفس هایش که می پیچید در شب-
-انگار صاحبدل،خدا می دید در شب-
-آخِر تو از خاکی و یا نوری دلاور!-
- در حیرتم از تو،چه ای،الله اکبر-
-در ظرف ادراکم نمی آیی که هستی-
-در خویش ماندم بس که زیبایی که هستی؟-
-گر مومنم یا کافرم یا هرچه هستم-
-بعد از خدایم،من"علی" را می پرستم-
و این مختصر"مثنوی"ام را هم در ستایش و نعتِ پدرانِ این آب و خاک،پذیرا باشید:
-پدر،کوهِ صبر-
-سنگِ زیرینِ آسیا،مَردَم-
-کوهِ صبرم اگرچه پُردردم-
-و خدایی که آفرید مرا-
-روزِ اوَّل که برگُزید مرا-
-دید از سپیده دَم تا شام-
-چارفصلِ خدای،ختمِ کلام-
-کوله بردار و بار بر دوشم-
-ماه تا سال،سخت می کوشم-
-و از این تن،هزار کار کَشم-
-محنت و رنجِ بی شمار کَشم-
-دستِ تاوَل زده،گواهِ من است-
-و پدر بودنم گناهِ من است-
-ای پدر،شاه واژه غزلی-
-در صبوری،تو بهترین مَثَلی-
-سَروی امَّا هماره آزاده-
-کوهی امَّا فروتن،افتاده-
-کوه بر خود اگرچه می نازَد-
-پیشَت آید،سپر بیندازَد-
-در همه عمر،خونِ دل خوردی-
-بارِ ما را به دوش می بُردی-
-جاریِ زنده رود و الوندی-
-سربلندی پُر از دماوندی-
-عطرِ عشقت،سرشته با جانم-
-پای بوست،همیشه می مانم-
با تبریک دوباره این روز خجسته:
