تزکیه تعلیم و تربیت یعنی پهلوانی

هفته فرهنگ پهلوانی تکلیف و رسالت متولیان فرهنگی ورزش و اختصاصا فدراسیون ورزش های پهلوانی و زورخانه ای به عنوان محور و منبع تغذیه کننده مبحث تعلیم ,تزکیه و تربیت در کشور سنگین است. به میمنت هفته فرهنگ پهلوانی یادآور حرکت تاریخی و فرهنگ ساز مولای متقیان,الگو و اسوه حقیقی ورزشکاران حضرت علی (ع) ضمن تبریک روز 17 شوال ابتدا خداوند منان را شاکریم که نام مبارک و منش افتخار عالم بشریت را نه تنها در ورزش بلکه در متن زندگی مان عجین و نهادینه نموده,مطمئنا پیروی از مرام و مسلک آن امام همام عاقبت به خیری را دنبال خواهد داشت.سپس از ابتکار عمل مسئولین امر در نام گذاری این هفته به مناسبت این واقعه جهانی قدردانی می نماییم. قائدتا در این هفته بایستی جامعه ورزش به ویژه متولیان عشق به مولا را در داخل کشور و عرصه ی بین المللی بیشتر متبلور و متجلی سازند و با اجرای برنامه های متنوع در عمق بخشی و تبیین فلسفه ورزش از دیدگاه دین مبین اسلام و نگاه خردمندانه ی مظهر عدالت و شجاعت نقش بسزایی داشته باشند همانطوری که بحمدالله سفیران ورزشی بعد از انقلاب شکوهمند در توسعه و تعمیق دین در عرصه های بین المللی بسیار موثر و پر رنگ عمل نموده اند.مجموعه ی سوالاتی که بعضا ابهام برانگیز شده و از تاثیرات و کارکرد های کنونی ورزش حرف می زند به دور از هرگونه شعار و البته واقع بینانه و رعایت انصاف به این موضوع مهم می پردازیم.در چند سال اخیر از لحاظ اخلاق سال هالی خوبی برای ورزش نبوده است و هرچه جلوتر می رویم بدلیل هدف قرار دادن ورزش شاهد رفتار های خوبی نیستیم. تاکنون به معنای واقعی کلمه به تعهدات اخلاقیمان نسبت به همنوعان خود در موقعیت های ورزشی توجه نکرده ایم.با اینکه می دانیم ورزش نیز همانند سیاست,اقتصاد و هر تلاش فرهنگی دیگر مصون از فساد نیست از سویی خطر جدی در بیش از حد شمردن شکست های اخلاقی و جنبه های منفی ورزش موجب حذف امتیازات مثبت می شود و بنوعی دچار بدبینی می شویم,اگر این اتفاق تلخ روی دهد طبعا انتظاری جز فساد از ورزش نخواهیم داشت آیا واقعا این چنین است؟! اولا ورزش در مملکت اسلامی ما باید به اصل خود برگردد و آن هم اینکه وسیله باشد نه هدف,چه برای تصمیم سازان و تصمیم گیران و چه برای مجریان و ورزشکاران, بطور کلی ماهیت ورزش نه فساد است نه عمل تخریب کننده و نه زیان آور بلکه تفکرات فردی و مدیریتی انسان هاست که ورزش را به انحراف برده است با مرور تاریخ ایران و ایرانی غیور و دین مبین اسلام ورزش را به عنوان یک عمل خیر , صالح و امر به معروف مطرح نموده است.اصطلاحا باید یک واکاوی و جراحی در بازاندیشی اخلاقی صورت گیرد و ورزش را هم آنگونه که هست و می تواند به بهترین شکل باشد درک کنیم ، از آنجائیکه ورزش,ارزش ها,مجموعه فضایل و حتی شخصیت را آموزش و تعلیم می دهد و با صدها کارکرد مثبت اجتماعی ، فرهنگی در ارتقاء اخلاق عمومی و شکوفایی اخلاقی نیز نقش حیاتی دارد پس باید ورزش را کلان در نظر بگیریم و از خط کشی و جزیره ای نمودن اصل ورزش پرهیز کنیم چرا که همانند سایر نهاد های ثالث اجتماعی از جایگاه و مقبولیت ویژه ای برخوردار است . بعضا اگر شاهد اعمال نه چندان مطلوب برخی از نخبگان و قهرمانان هستیم این خودِ ورزش نیست بلکه رفتار های شخصی هست.یکی از برندگان جایزه نوبل می گوید تمام آنچه را که از اخلاق می دانم از ورزش آموخته ام و سخن گهربار مقام معظم رهبری (مد ظله العالی) که می فرمایند روح ورزش ایمان,تقوا و پاکدامنی است. دوما لزوم توجه و تقویت روحیه ورزشکاری به عنوان مغفول ورزش کشور,شاید روشن ترین و محبوب ترین تجلی معیار اخلاقی همین رفتار جوانمردی است.با تولد ورزش بازی جوانمردانه نیز بوجود آمده ، رقابت سلحشورانه و محترمانه صرفا برای یک رشته ورزشی و مختص قشر ورزشکار نیست بلکه برای همه آحاد درگیر بویژه مدیران و مربیان ، داوران ، تماشاگران و حتی اهالی رسانه و .... نیز هست ، هر آنچه را از تعریف جوانمردی می دانیم اعم از راستگویی، صبوری،دفاع از وطن،کیش و آئین حافظ جان و مال مردم،سخی وکریم،دل و زبان و چشم پاک،در قول و عمل یکی بودن،وفای به عهد و نهایتا کسی که به منتهای مفهوم انسانیت رسیده باشد .پس می توان از طریق ورزش به قله های معرفت و کمال رسید دیدگاه این است که در دهه اخیر ورزش حرفه ای همه این معادلات را بهم زده اگر چه سازوکار هر کدام با قوانین و مقررات مربوطه تعیین گردیده ولی عمده مقررات برخوردی,حذفی و تحریمی بوده نه اقناعی و ارشادی سوال اینجاست که در کشور ما چقدر آموزش سرلوحه کار قرار گرفته؟مگر می توان در این راه پر پیچ و خم و البته دشوار بدون راهنما و آموزش حرکت نمود.مبحث تعلیم ,تزکیه و تربیت و تبیین ارزش های دینی و ملی،اصل پهلوان پروری کی,کجا و چگونه بایستی نهادینه شود.بنابراین یکسری از اقدامات می تواند بخشی و فردی انجام شود همانند معرفی الگوهای برتر که همیشه تاثیرات مستقیم و غیر مستقیم خود را داشته و بیشتر اقدامات بایستی رویکرد سیستمی و ساختاری باشد.در این راستا تکلیف و رسالت متولیان فرهنگی ورزش و اختصاصا فدراسیون ورزش های پهلوانی و زورخانه ای به عنوان محور و منبع تغذیه کننده این تفکر در کشور سنگین است به عنوان مثال توقع و انتظار از مسئولین ذیربط این است که با نیت خالص و پاک روحیه جوانمردی و پهلوانی را از بالا به پائین و از خود شروع کنند تا اثرات وضعی خودش را در محیط پیرامونی بگذارد.پس از آن می توان از مربیان و ورزشکاران مطالبه نمود.در حال حاضر مشکلات جامعه ورزش انگشت شمار و در کمترین زمان ممکن قابل حل است.مثلا حضور چند شغله ها علی رغم عدم نیاز مالی سر راه جوانان تحصیل کرده و با انگیزه است.شاید با ترک صدها نفر از پست ها و مسئولیتهای اشغال شده بنوعی در ترویج رفتار جوانمردی در حوزه مدیریتی گام بر می دارند.البته انتظاری از غیر ورزشی های تحمیلی و بارِ ورزش متصور نیست چرا که اهداف،گفتمان و ادبیات مشترکی وجود ندارد و فقط با تنظیم قوانین و مقررات جدید و اعمال مدیریت البته از نوع انقلابی بایستی فضا و محیط را برای تحصیلکرده ها و متخصصین متعهد ورزشی فراهم نمود.در نهایت هر کاری برای اشاعه ی فرهنگ پهلولنی و جوانمردی می خواهد صورت بگیرد راهی جزء عمل گرایی واقعی وجود ندارد.زیر ساخت این موضوع ضرورت و تقویت تواضع و غلبه بر هوای نفس، بصیرت و معنویت افزایی افراد است که اگر به درستی شکل گیرد تا ابد نه تنها برای ورزش به عنوان یک عنصر قوی فرهنگی بلکه به هیچ فرد و سازمانی خدشه ای وارد نخواهد شد.کلام آخر اینکه ورزش بهانه و مانعی برای رشد و کمال انسان نشود چرا که ورزش وسیله زنده کردن نام خدا,اولیاء و سنت های الهی است .

گر بر سر نفس خود امیری مردی بر کور و کرت نکته نگیری مردی مردی نبود فتاده را پای زدن گر دست فتاده ای بگیری مردی