آنها از خون موشهای آزمایشگاهی که سلولهای تشکیل دهنده آن جوان هستند برای بهبود و ترمیم استخوانها در موشهای پیر استفاده کرده و متوجه شدند که با استفاده از آن تا حد زیادی فرآیند ترمیم بافتهای استخوانی انجام می شود.
در سالهای گذشته محققان زیادی در سراسر جهان فرآیند تحلیل بافتهای ماهیچه ای، کاهش حافظه، ضعیف شدن قلب و چند عارضه مشابه دیگر را با استفاده از پمپاژ خون دارای سلولهای جوان متوقف کرده و حتی به مرحله معکوس رسانده اند. آنها در این مطالعات خون موشهای جوان را به موشهای پیر تزریق می کنند.
تأثیرگذار بودن این فرآیند تا آن حد بوده که در سال گذشته گروهی از محققان در دانشگاه استنفورد دست به اقدام بی سابقه ای زده و پلاسمای خون چند فرد زیر ۳۰ سال را به بیماران مبتلا به آلزایمر تزریق کردند. نتایج این مطالعه قرار است در سال آینده منتشر شود.
پس از این رویداد مهم علمی، گروهی از دانشمندان علوم پزشکی در بیمارستانی واقع در تورنتو بر آن شدند تا قابلیت خون جوان در ترمیم بافتهای استخوانی را مورد بررسی قرار دهند.
پس از انجام فرآیند انتقال خون، مشخص شد بافت استخوانی موشهای پیری که خون جوان را از موشهای جوان دریافت کرده بودند در مقایسه با سایر موشهای پیر عملکرد به مراتب بهتری داشتند.