تابناک رضوی: خبرنگاران درمانگر همه دردها بودند، اما هیچکس درد آنان را درمان نکرد!
از مهر ماه سال ۸۵ وارد عرصه خبر شدم و اولین برنامه ویژهای را که پوشش خبری دادم سفر استانی رئیس جمهور و اعضای هیئت دولت در همان سال بود.
در مدت این ۱۳ سالی که از عمر رسانهایام هم گذشته با رسانهها و مجموعههای مختلفی همکاری داشتهام.
در بیش از یک دههای که در عرصه رسانه فعالیت دارم اخبار تلخ و شیرین زیادی را منعکس کردم و بهصورت مستمر در تلاش بودم تا به سهم خود نقشی کوچک در رفع مشکلات آحاد جامعه بهویژه اقشار محروم و کمدرآمد داشته باشم.
هر فرد در هر حرفه و کاری که فعالیت دارد نیازمند دو امنیت است، یکی امنیت شغلی و دیگری امنیت جانی و متاسفانه خبرنگاران از هیچیک از دو امنیت برخوردار نیستند و مسئولان هیچ کاری در جهت حل مشکلات، دغدغهها و نگرانیهای آنان و خانوادههایشان نکردند؛ برخی از مسئولان که ارتباطی بسیار نردیک و مستقیم با حوزه رسانه دارند همواره و همهساله بهخصوص در ایام روز خبرنگار و همچنین روزهای منتهی به سال نو و نوروز باستانی میگویند ما شرمنده خبرنگاران هستیم که نتوانستهایم مشکلاتشان را حل کنیم و خطاب به این عزیزان میگوییم شرمندگی درد ما را درمان نمیکند و بهجای بیان کلمات تکراری و ابراز شرمندگی پیاپی، اقدامی مفید و اثربخش در جهت رفع مشکلات این قشر زحمتکش صورت دهید.
در مناسبتهای مختلف همچون ایام عید نوروز که مردم برنامههای بسیار دارند و کارهای متنوعی صورت میدهند، قشر زحمتکش خبرنگار حتی بسیاری از چیزها را در خواب ناز نمیبیند، چه رسد در بیداری؛ هرچند که امسال بهانه کرونا دیگر اقشار مردم هم همچون خبرنگاران در ایام نوروز خانهنشین هستند.
خبرنگاران در گرما و سرما و در سختترین شرایط ممکن زیباترین تصاویر و نگارشها را ثبت و ضبط میکنند، اما کسی نیست لبخند را حتی برای یک لحظه بسیار کوچک به آنان هدیه کند، حتی بارها شاهد بودهایم که همکاران رسانهای مورد ضرب و شتم و بیمهریهای بسیار قرار گرفتند و هیچ مسئولی حامی و پاسخگو نبوده است.
آخرین مورد ضرب و شتمهای صورت به خبرنگاران در همین روزهای کرونایی و در مقابل یکی از داروخانههای مشهد بود که خبرنگار و تجهیزات رسانهایاش مورد ضرب و شتم قرار گرفت و در اینجا تنها کسی ورود پیدا کرد فرمانده نیروی انتظامی خراسان رضوی بود که با پیگیری مستقیم یکی از خبرنگاران اقدام مقتضی صورت پذیرفت و کار خاصی از سوی مابقی مسئولان صورت نپذیرفت.
حتی در همین روزهای کرونایی بودند تعدادی از همکاران رسانهای که بهخاطر آگاهیرسانی مطلوب به مردم و حفظ سلامت جامعه خود مبتلا به ویروس کرونا شدند و متاسفانه کسی به سراغشان نیامده و غریب و تنها در خانه خودشان قرنطینه شدهاند و کسی پیگیر درمان دردهای آنان نیست.
در پایان به این نکته تاکید بسیار دارم که امیدوارم همین سخن موجب ایجاد یک تلنگر اساسی در مسئولان شود و آن اینکه من خبرنگار به همراه دیگر همکاران رسانهای تلاش بسیار در راستای حل مشکلات دیگران داشتیم، اما کوچکترین تلاشی از سوی مسئولان در راستای حل مشکلات خودمان شاهد نبودیم و به قول برخی از دوستان و اطرافیان خبرنگاران مشکل همه را حل کردند، اما هیچکس مشکل آنان را حل نکرد!
سید محمد امام پور/ خبرنگار