شاید بایستی اولین دیگری به دفتر قطور اولین های این کهن شهر مظلوم بیافزاییم.
البته خودِ این لقب "شهر اولین ها" بیشترین ظلم ها را به تبریز امروز کرده است.
این لقب باعث شده تا به نوعی به یک خودفریبی اساسی دچار شویم و همه ی عقب ماندگی های چند دهه اخیر را با این افیون سکرآور فراموش کنیم و فقط به گذشته ها و نیاکانمان افتخار کنیم. نیاکانی که اگر زنده بودند بابت این کم کاری ها، بی مسئولیتی ها و اهمال کاری های مان دوباره جان به جان آفرین تسلیم می کردند!
حالا تبریز روزهای ویژه ای را تجربه می کند... روزهایی که بسیار غم انگیز و اندوهبار است... حالا کاری نداریم که عطار، بقال، کمدین، ورزشکار، لیسانسیه بیکار و ... برای مدیریت شهری به قدمت و عظمت تبریز کاندیدا شده اند که خود بسیار توهین آمیز است ولی کار به جایی رسیده است که متهمانی که هنوز هم زخمهایی که بر تن شهر و اعتبارش زده اند تازه و دردناک است، کاندیدا شده اند!
نمیدانم اینان با چه رویی دوباره وارد عرصه انتخابات شده اند؟متهمانی که بر اساس گزارش رسانه ها، حتی احکامشان صادر شده (هرچند علنی نشده) و بی شک چند سالی را مهمان ندامتگاه ها خواهند شد، با گستاخی و جسارتی بی شرمانه دوباره آهنگ شورا کرده اند!
یعنی اینان، تبریز را اینقدر کوچک می بینند؟یا مردمان تبریز را اینگونه فراموشکار می شناسند که چنین بی پروا وارد گود شده اند؟
بیایید برای مظلومیت تبریز گریه کنیم.