آنها ایدئولوژی را بهانه اهداف استراتژیک خود قرار داده و در قالب ملی گرایی یا دفاع مذهبی اسلام هراسی را ترویج می دهند. تروریست ها زاییده فقدان حاکمیت یا وجود حاکمیت دولت ضعیف هستند.
به گزارش تابناک همدان ؛در واقع آنها از عدم اقتدار دولت مرکزی پا به عرصه وجود می گذارند و دولت های نوپا بیش از سایرین مستعد شکل گیری یا حضور گروه های مخالف و خرابکار و افراطی چه از نوع داخلی و چه از نوع خارجی آن هستند و نفس وجود تروریست ها همیشه دستاویزی جهت حضور ابرقدرتهاست و زمینه اشغال با حداقل خونریزی را برای ابرقدرت ها فراهم می نماید. البته گاهی ورود دولت های خارجی به درخواست خود دولت هاست اما حضور این نیروها فقط می تواند یک امنیت کوتاه مدت ایجاد نماید لیکن در دراز مدت –همانطور که امروز در کشورهایی نظیر عراق و افغانستان شاهدیم- نمی تواند زمینه بروز تروریسم را از بین ببرد و همین نیروی خارجی خود به بلای جان دولت ها مبدل می گردند و کشورهای تحت اشغال باید سالها میزبان نظامیان کشورهای غربی باشند.
گاهی ابرقدرتها جهت تامین اهداف خود به سایر کشورها متوسل می شوند.
غالبا راه اندازی جنگ نیابتی نیازمند شرکای دیگری نیز می باشد که اهداف مشابه دارند که در این میان شرکای منطقه ای و کشورهای همجوار کشور تحت اشغال، بهترین گزینه می باشد که از جمله می توان به تحرکات نظامی نیابتی اخیر ترکیه و عربستان در سوریه که همسو با اهداف امریکا است اشاره کرد.
به عبارت دیگر در برخی از مواقع کشورها خود فعالیت هایی را انجام می دهند که گویی ماموریت گروه های تروریستی را به عهده گرفته اند و خود مانند گروه های تروریستی به پیش برنده جنگ های تروریستی به سود امریکا و کشورهای هم پیمان آن عمل می کنند مانند همان نقشی که امروز عربستان ملک سلمانی در بحران یمن دارد که به بهانه حمایت از عبدربه منصور هادی رئیس جمهور غیر قانونی و فراری یمن، مسئولیت اصلی «عملیات توفان قاطعیت» و بمباران تاسیسات زیربنایی و خدماتی این کشور را بر عهده گرفته که این امر نگرانیها را بیشتر می نماید چرا که آلوده شدن دولت ها به افراطی گری و انجام جنگ های نیابتی خطرات بسیاری را بدنبال خواهد داشت.
امروزه به روشنی می توان دید که
کشوری مانند عربستان نه تنها خود مستقیما جنگ های نیابتی را انجام می دهد بلکه به
بزرگ ترین صادر کننده تروریسم در جهان نیز تبدیل شده است.
وقتی پای تروریست ها و خرابکاران در این جنگ ها در میان باشد غالبا هدف، بر هم زدن نظم سیاسی و اجتماعی، فرسوده نمودن دشمن، خسته و ناتوان نمودن نظام حاکم (و نه شکست آن)، از میان بردن شجاعت مردم و نظایر آن می باشد اما وقتی دولت ها به سربازان جنگ های نیابتی تبدیل می شوند اهداف نیز بزرگتر شده و انهدام جامعه کنونی و نهاد های آن و جایگزین ساختن یک ساختار جدید در دستور کار قرار می گیرد.
روند اتفاقات کنونی پیش بینی الگوهای آینده را به نحوی که توضیح داده شد تداعی می نماید. لیکن تعیین دقیق ماهیت الگوهای جنگ و درگیری در آینده تقریبا غیر ممکن است اما نبود درگیری و جنگ نیز غیر ممکن است.
جنگ های امروز بیشتر درون کشوری و میان گروه ها و قبایل رقیب صورت می گیرد و کشورهای توسعه یافته را بصورت غیر مستقیم درگیر نموده است.
بیشتر این درگیریها در کشورهای در حال توسعه رخ می دهد و جنگ ها از حالت تمام عیار به جنگ های محدود تغییر شکل یافته اند که از نظر اهداف، گستره جغرافیایی، طول مدت و ابزارها و سلاح های مورد استفاده با یکدیگر تفاوت دارند.
شاید با توجه به اتفاقات اخیر بتوان
انتظار داشت که بار دیگر بر عقیده «رالف پیترز» برگردیم که معتقد است "آینده
جنگ در خیابان ها، فاضلاب ها، ساختمان های بسیار بلند، مجموعه های صنعتی و مناطق
پوشیده از خانه های بزرگ و کوچک، کلبه ها و سرپناه هایی قرار دارد که شهرهای
نابسامان دنیای ما را شکل می دهند."
امروز ایالات متحده دیگر تمایلی به راه اندازی یا ورود در جنگ های کلاسیک ندارد و می خواهد با نا امن کردن منطقه و بوجود آوردن شرایطی که «مسلمان، مسلمان را بکشد» به اهداف خود نائل گردد چرا که امریکا و غرب معتقدند که از هر طرف که کشته شود به نفع ماست لکن نباید امریکایی یا غربی کشته شود.
رویداد های اخیر در برخی از کشورهای منطقه خاورمیانه مانند افغانستان، عراق، سوریه، یمن و به بیراهه بردن روند اعتراضات طبیعی مردم جهان عرب -که نمونه عینی آن بازگشت مجدد نظامیان بر قدرت بود- نیز این کشور را متقاعد نمود که استفاده از جنگ های نیابتی می تواند بسیار نتیجه بخش باشد هر چند که در بعضی از مناطق نتوانست به تمامی اهداف مورد نظر خود دست یابد.
رهبر معظم انقلاب نیز در دیداری که با مسئولان نظام، سفیران کشورهای اسلامی و قشرهای مختلف مردم در عید مبعث پیامبر گرامی اسلام داشتند فرمودند که «سیاست خباثت آلود استکبار در منطقه، ایجاد جنگ ها نیابتی برای منافع خود است.»
گویا امریکا یکسری تغیرات الگویی و رفتاری را در پیش گرفته است. تردیدی نیست که سیاست منطقه ای این کشور، تابعی از تحولات الگویی در سیاست خارجی می باشد.
اگر امنیت را به معنای «رهایی مردم(به شکل فردی یا گروهی) از قید و بند های فیزیکی بشر که ایشان را از انجام آنچه که آزادانه انتخاب و انجام می دهند باز می دارد» تعریف کنیم؛ آنچه امروز گروه های تروریستی انجام می دهند از بین بردن این امنیت و گرفتار کردن دیگران در جنگ، فقر، بی سوادی، سرکوب سیاسی و قید و بند هایی از ایندست می باشد.
بنابراین مهار آنها خود به عنوان عاملی تعیین کننده در جهت قطع ید استعمارگران از منطقه خاورمیانه و سایر نقاط جهان است.
بهترین راهکار برای مهار تروریسم، محاصره مناطق تحت سیطره آنها توسط کشور تحت اشغال و با کمک کشورهای همجواری است که از ثبات لازم برخوردارند چرا که همانطور که اشاره شد در صورت عدم علاج این امر، حضور تروریست ها زمینه حضور دولت های بیگانه را در آن کشور و نیز منطقه فراهم خواهد کرد و با فروپاشی یک گروه تروریستی، گروه تروریستی دیگری زاییده می شود.
ضمن اینکه کشوهای همسایه از خطر ورود تروریست ها به کشور خود نیز در امان نخواند بود. لذا کمک به ثبات و قدرت دولت و پایان دادن به دخالت های خارجی یک اصل مهم است. امروز باید با ترویج دموکراسی و باور به حق عمومی در تعیین سرنوشت از شکل گیری این گروه ها جلوگیری کرد.
در پایان ذکر این نکته نیز ضروری است که بسیاری از تحرکات امریکا و هم پیمانان آن -بویژه رژیم صهیونیستی در قالب جنگ های نیابتی در منطقه- ناشی از بیمی است که از قدرت گیری ایران و تبعات ناشی از آن دارند.
