در حالی که مصیبت از دست دادن عزیزی برای هرکس، بقدری سنگین است که ندای آسمانی برای تسّلای خاطر او، آیۀ استرجاع می خواند. ازاستحکام قلب عزیزان در شگفتم که این همه، شریک غم همۀ خانواده های داغدار حوزه های انتخابیه میشوند، اما کماکان، قلبشان سالم ،محکم و پابرجاست!!
از اردیبهشت 1394تا اسفند آن، هنوز ده ماه تمام باقیست. اما گویی، این زمان،برای آرزومندان وصال بهارستان،زمان پر فاصله ای نیست.ازهم اکنون هنگامه ای برپاست تا کلید گنج مقصود حاصل آید.
اما چه میشد،اگر دراین میان،حداقل، دنیای مردگان آسوده می ماند و فاتحۀ نصفه ونیمه ای که با حضور برخی درمجالس ترحیم وعزا برای آنان قرائت می شد،با اغراض سیاسی درنمی آمیخت؟ چه میشد اگر به همان وعدۀ مرسوم به زندگان، قناعت میشد که از هزار مورد هم،یکی وفا نکند؟
کاری نمی شود کرد، وعدۀ خوبان است !
برنامه های انتخاباتی و راهکارهای مربوط به آن برای زندگان است نه متوفیان. مجالس ترحیم ،آخرین وداع ما، با عزیزانی است که دیگر در میان ما نیستند. دست آنان برای همیشه ازاغراض سیاسی وزندگی ما بدور است.آنان دیگر،به گذشتۀ ما تعلق دارند.
راه مجلس،نه ازمسیرمجالس ترحیم و نوازش احساسات خانواده های داغدیده ،بلکه از میان برنامه های پویا وراهکارهای زندگی مي گذرد.نمایندگی و مجلس، مفهومی رو به آینده است و طبعاً سازوکاری لازم دارد که جنسی از آینده و زندگی داشته باشد.
کاندیدایی که درهمۀ مجالس ترحیم وعزا،پلاکارد تسلیت بدست،ازکثرت قیام و قعود به پای همه، به درد زانو گرفتار آمده است، چه عنوانی جز،عوامفریب دارد؟
صحنه های دست به سینه و نگاه التماس آمیز آنها در گذر گاههای مساجد ، چشم در چشم مداحان مجالس ترحیم برای بردن اسمی از آنها،تلخ ترین طنز زندگی سیاسی آنان را به نمایش می گذارد.شعور عمومی جامعه از اینهمه پایین آمدن ارج وقرب انسانها آزرده است.قیمت آرزوهایت را می دانی قیمت خود را هم بدانی خوب است.ارج وقرب تو بالاتر از آنست که در گرو آمال کوچک قرار گیرد.
خویشتن، نشناخت مسکین آدمی
از فزونی آمد و شد در کمی
خویشتن را آدمی، ارزان فروخت
بود اطلس خویش بر دلقی، بدوخت.
قیمت هر کاله می دانی که چیست
قیمت خود را ندانی ابلهیست
بهتراست ازاین نمایشها ی نخ نما درتمنای وصال رای به آرزو های حقیر دست برداشت ومعادلات چند مجهولی مشکلات جامعۀ زنده را پیش رو گذاشت. جامعۀ آگاه، قدردان کسانی است که تدبیری برحل این مشکلات دارند .
هرسال کثیری،جویای زندگی، مسکن،ازدواج واشتغال است. صنعت و تولید ما به طریق قدرتهای نو ظهور و قواعد تجارت جهانی هدف قرار گرفته است، قیمت ارزاق ،انرژی ، پوشاک ،خوراک .... سالهاست که همچون گهوارۀ پر نوسان، دچاربیقراری گشته است و معلوم نیست که قوام و قرار آن در نقطه ای معین ، کدام قراراز زندگی مردم خواهد گرفت.
حاشیه نشینی وعوارض آن در اغلب شهرها در حال غلبه بر متن است، فساد ورانت،گویای آمار واعدادی نگران کننده است، در حالی که میزان تولید دانش ودانایی در جهان هرسال، دو برابر می شود،می گویند،هیچکدام از دانشگاههای ما درردیف سیصد دانشگاه برتر جهان قرار ندارد، صاحبنظران دانشگاهی، درکنارسایرفسادها واختلاسها ازفسادعلمی هم گفتگو میکنند، درحالی که موج سوم و قواعد جدید دانایی ،حاکمیت خود را برهمۀ ابعاد زندگی، تولید، توزیع ، ارتباطات، صنعت، کشاورزی و ....تحمیل کرده است،میگویند نظام اداری ما یکی ازکم شتابترین و پرهزینه ترین حجم دولتی با کمترین میزان بهره وری را دارد، سیستم تولید ما حتی به مدد تعرفه های سنگین گمرگی هم قادربه رقابت با کالا هایی نیست که با هزاران کیلومتر فاصله ازما وقیمتهای ارزانتر درمرزها تحویل میشوند.
استانی هم اگر نگاه کنیم مشکلاتمان یکی دو تا نیست ،راه آهن ، پتروشیمی و دهها مورد دیگرکه حل آن از دولت، مجلس وبدنۀ تصمیم گیری واجرایی مورد انتظار است ونسخه و درمان هیچکدام راهم در مجالس ترحیم وعزا نمی پیچند .
ارائه راهکارمناسب برای یک مورد ازاین دهها مشکل، می تواند خلعت نمایندگی را برقامت هرمرد و زنی مبارک جلوه دهد وگرنه اعلام تسلیت ازطرف کاندیدای نمایندگی درهمۀ مجالس ترحیم ،گرهی از کار مردم نمی گشاید.جامعۀ آگاه ،بیش از این را طالب است.
بهتراست عزیزان، قدری تعقل فرمایند وگلیم برنامه به وسعت مشکلات، بگشایند. درآن صورت شاید لازم نباشد که درهمۀ مجالس عزا ،این همه ،خود را واله وشیدا کنند.
بدین راه وروش ،می رو که با دلدار پیوندی.
مالک رضائی
عجب نوشته ای