استاندار یزد در تماس تلفنی با همسر مرحوم دکتر محمد علی اسلامی ندوشن از خانواده آن مرحوم خواست پیکر این ادیب و نویسنده مشهور ایرانی را به ایران و استان یزد منتقل کنند. دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، شاعر، منتقد، نویسنده، مترجم و استاد دانشگاه تهران که در سال های اخیر در کشور کانادا و در کنار فرزندانش زندگی می کرد، روز سه‌شنبه در سن ۹۷ سالگی درگذشت.
مهران فاطمی ساعاتی پس از دریافت خبر درگذشت مرحوم دکتر اسلامی ندوشن، پیگیر موضوع انتقال پیکر وی به ایران و استان یزد شد.
پیش از این و پس از درگذشت این مرحوم اعلام شده بود که قرار است پیکر اسلامی ندوشن در محل سکونت فعلی وی یعنی کشور کانادا به خاک سپرده شود و سپس در فرصتی دگر پیکر وی به ایران و استان یزد منتقل گردد.
فاطمی در تماس تلفنی با همسر آن مرحوم گفت: دکتر اسلامی ندوشن متعلق به همه مردم ایران است و فقط تعلق به خانواده ندارد و مردم استان خواستار انتقال پیکر ایشان به استان هستند و هزینه های انتقال پیکر را به ایران تقبل می کنیم تا در وطن تدفین شود.
خانم دکتر شیرین بیانی، همسر مرحوم اسلامی ندوشن در پاسخ به درخواست استاندار یزد گفت: دکتر در اواخر عمر خود ۲ با گفته است که من را همینجا که هستم به خاک بسپارید.
وی ادامه داد: وی وصیت کرده که در همینجا و در کنار فرزندانش به امانت به خاک سپرده شود تا بعدا تصمیم دیگری گرفته شود.
دکتر اسلامی ندوشن، نویسنده و استاد دانشگاه تهران در سال های اخیر به دلیل کهولت سنی با فرزندانش در کشور کانادا زندگی می کرد .
وی در سوم شهریور ۱۳۰۳ در شهر ندوشن استان یزد به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه ناصرخسرو ندوشن و سپس مدرسه خان یزد گذراند و پس از آن به دبستان دینیاری رفت و دبیرستان را تا سوم متوسطه در دبیرستان ایرانشهر یزد گذراند.
وی برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۲۳ به تهران عزیمت کرد و بقیه دوره متوسطه را در دبیرستان البرز به پایان رساند، سپس برای ادامه تحصیل وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شد پس از دریافت لیسانس به منظور تکمیل تحصیلات به اروپا عزیمت کرد و مدت ۵ سال در فرانسه و انگلستان به اندوخته‌های علمی خود افزود و با گذراندن پایان نامه دکترای خود با عنوان «کشور هند و کامنولث» به دریافت دکترای حقوق بین‌الملل از دانشکده حقوق دانشگاه پاریس نائل آمد.
محمدعلی اسلامی ندوشن در سال ۱۳۳۴ پس از بازگشت به ایران ، چند سال در شغل قاضی دادگستری خدمت کرد و پس از ترک خدمت در دادگستری، به تدریس حقوق و ادبیات در برخی دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های عالی، از جمله دانشگاه ملی، مدرسه عالی ادبیات، مدرسه عالی بازرگانی و مؤسسه علوم بانکی پرداخت.
در سال ۱۳۴۸ به دعوت پروفسور فضل الله رضا (رئیس وقت دانشگاه تهران) به همکاری با دانشگاه تهران دعوت شد و براساس تألیفاتی که در زمینه ادبیات انتشار داده بود، هیئت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد و تدریس نقد ادبی و سخن سنجی، ادبیات تطبیقی، فردوسی و شاهنامه، شاهکارهای ادبیات جهان در دانشکده ادبیات و تدریس تاریخ تمدن و فرهنگ ایران را در دانشکده حقوق برعهده گرفت و تا سال ۱۳۵۹ که به انتخاب خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد، در این دانشگاه تدریس می کرد.
اسلامی ندوشن در آثارش با نثری ساده و روان، ایران و ایرانی را در جهان پر آوازه کند و تلاش هایش برای پیوند نسل جوان با بنیادهای فرهنگی به آثار وی امتیاز ویژه ای داده است و از ۵۰ اثرش بیش از ۱۰ اثر با نام ایران است و آثارش در اغلب کتابخانه های کشور موجود است.
کتاب « روزها » ماندگارترین اثر ادبی دکتر اسلامی ندوشن است و «نامه به فرزند» آخرین اثر چاپ شده این استاد زبان و ادبیات فارسی است.
برخی از کتاب‌های محمدعلی اسلامی ندوشن عبارت‌اند از: ماجرای پایان‌ناپذیر حافظ، چهار سخنگوی وجدان ایران، تأمّل در حافظ، زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه، داستان داستان‌ها، سرو سایه‌فکن، ایران و جهان از نگاه شاهنامه، نامه نامور، ایران را از یاد نبریم، به دنبال سایه همای، ذکر مناقب حقوق بشر در جهان سوم، سخن‌ها را بشنویم، ایران و تنهائیش، ایران چه حرفی برای گفتن دارد؟، مرزهای ناپیدا، شور زندگی (وان گوگ)، روزها (سرگذشت - در چهار جلد)، باغ سبز عشق، ابر زمانه و ابر زلف، افسانه افسون، دیدن دگر آموز، شنیدن دگر آموز، جام جهان‌بین و آواها و ایماها.